Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό αυτό ανάκτορο, χτίστηκε από το Σουλτάνο Αμπντούλ Μετζίτ στα μέσα του 19ου αιώνα και αποτέλεσε το διοικητικό κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1856 μέχρι το 1922, με μία εξαίρεση το διάστημα μεταξύ 1889 και 1909 που χρησιμοποιήθηκε το ανάκτορο Γιλντίζ. Βρίσκεται στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου και καλύπτει μία έκταση 110.000 τετραγωνικών μέτρων. Το Ντολμάμπαχτσε σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Καραμπέτ και Νικογιός Μπαλιάν.

Διάφοροι θρύλοι έχουν διαμορφωθεί για την καταγωγή του Καραγκιόζη, όμως σύμφωνα με την παράδοση της πόλης, πιστεύεται ότι δημιουργός του ήταν ο Σεΐχ Κιουστερί, που έζησε στην Προύσα και πέθανε το 1366. Σύμφωνα με το θρύλο, ο Χατζηαβάτης και ο Καραγκιόζης συμμετείχαν στην κατασκευή ενός τζαμιού για το Σουλτάνο, ο πρώτος ως επιστάτης και ο δεύτερος ως εργάτης. Οι διάλογοι των δύο ανδρών ήταν τόσο διασκεδαστικοί ώστε όλοι οι υπόλοιποι εργάτες σταματούσαν τη δουλειά τους και τους παρακολουθούσαν.

Το όρος Uludag, είναι ο μυθικός Όλυμπος της Μυσίας απ’ όπου οι θεοί παρακολουθούσαν τον Τρωικό Πόλεμο και το όνομά του σημαίνει "Μεγάλο Βουνό", καθώς αποτελεί το ψηλότερο βουνό της δυτικής Ανατολίας, με ψηλότερη κορυφή την "Καρά Τεπέ", σε υψόμετρο 2.543 μέτρων. Το χιονοδρομικό κέντρο βρίσκεται 36 χιλιόμετρα νότια της Προύσας και είναι ανοιχτό από το Δεκέμβριο έως τα τέλη Μαρτίου. Διαθέτει 13 πίστες για σκι όλων των των επιπέδων δυσκολίας και 15 ανελκυστήρες.

Η Προύσα είναι διάσημη για τη σπεσιαλιτέ "Ισκεντέρ Κεμπάπ", που είναι ο γνωστός σε όλους μας γύρος, φτιαγμένος από κρέας αρνιού και συνοδεύεται συνήθως από ζεστή σάλτσα ντομάτας, γιαούρτι και πίτα σε κομμάτια. Το Inegöl Köfte είναι μία ακόμη σπεσιαλιτέ της πόλης και είναι αρνίσιοι κεφτέδες με κρεμμύδι χωρίς μπαχαρικά, ψημένοι στη σχάρα. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τις καραμέλες κάστανου, που παράγονται από καστανιές που καλλιεργούνται στις παρυφές του όρους Oludag (Όλυμπος της Μυσίας).

Οι σημαντικότερες αγορές στην Προύσα είναι το Koza Han και το Bedesten. Το Koza Han είναι η παραδοσιακή αγορά μεταξιού, που αντικατοπτρίζει την παραδοσιακή σημασία της Προύσας ως κέντρο παραγωγής και εμπορίας μεταξιού. Το όνομα Koza Han σημαίνει "αγορά μεταξωτού κουκουλιού" και βρίσκεται στο πίσω μέρος του πάρκου Koza, σε μία τοποθεσία με πολλά υπαίθρια καφέ. Χτίστηκε το 1491 από τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ Β’, με στόχο να αποτελέσει την τελευταία στάση των καραβανιών από το μεγάλο δρόμο του μεταξιού από την Κίνα.

Είναι το μεγαλύτερο τζαμί στην Προύσα και αποτελεί ορόσημο της πρώιμης οθωμανικής αρχιτεκτονικής, με αρκετά στοιχεία από την αρχιτεκτονική των Σελτζούκων. Χτίστηκε με εντολή του Σουλτάνου Βαγιαζίτ Α μεταξύ 1396 και 1400 από τον αρχιτέκτονα Ali Neccar. Πρόκειται για ένα μεγάλο και ορθογώνιο κτίσμα, που περιλαμβάνει 20 τρούλου που είναι διατεγμένοι σε τέσσερις σειρές και υποστηρίζονται από δώδεκα κίονες. Εικάζεται ότι οι 20 αυτοί τρούλοι, χτίστηκαν αντί των 20 τζαμιών που ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ Α’ είχε υποσχεθεί για τη νίκη του στη μάχη της Νικόπολης το 1396. Το τζαμί έχει δύο μιναρέδες.

Το Πράσινο Τέμενος, γνωστό και ως Τέμενος του Μωάμεθ Α’, βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πόλης, καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του κτιριακού συγκροτήματος Külliye. Χτίστηκε μεταξύ 1419 και 1421 από τον αρχιτέκτονα Vezir Haci Ivaz Πασά και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα οθωμανικής αρχιτεκτονικής .

Ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία των Δελφών είναι ο Θόλος της Αθηνάς Προναίας. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό κυκλικό κτήριο που χρονολογείται από το 380 π.Χ και βρίσκεται ανάμεσα στον νεότερο ναό της Αθηνάς και στον Θησαυρό των Μασσαλιωτών. Μέχρι και σήμερα οι αρχαιολόγοι δεν είναι σε θέση να προσδιορίσουν την ακριβή χρήση του οικοδομήματος. Αρκετοί καταλήγουν ότι πρέπει να σχετίζεται με τη χθόνια λατρεία, ενώ ερωτηματικά εγείρει η περιγραφή του περιηγητή Παυσανία που σε καμία περίπτωση δεν το μνημονεύει ως ναό.

Πρόκειται για την ιερή πηγή των Δελφών που διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στη λατρεία και τη λειτουργία του μαντείου. Βρίσκεται στη χαράδρα των Φαιδριάδων στη ρίζα του βράχου Φλεμούκου που παλαιότερα ονομάζονταν Υάμπεια. Σε αυτή πλένονταν η Πυθία πριν αποκαλύψει τους χρησμούς, οι ιερείς, το προσωπικό του ναού, αλλά και όσοι πιστοί ζητούσαν ένα χρησμό. Το νερό της θεωρούταν ότι έχει καθαρτικές και εξαγνιστικές ιδιότητες ενώ σύμφωνα με την παράδοση ο Ναός του Απόλλωνα καθαρίζονταν μόνο με νερό από αυτή.

Στους Δελφούς η Ιερά Οδός ήταν το μονοπάτι που οδηγούσε από την είσοδο του Ιερού του Απόλλωνα έως τον Βωμό των Χίων και τον επιβλητικό ναό. Ήταν ο κεντρικότερος άξονας του Ιερού, διευκόλυνε την κίνηση των προσκυνητών και είχε πομπικό και τελετουργικό χαρακτήρα. Από αυτή διέρχονταν όσοι κατέφθαναν εδώ για να ζητήσουν κάποιο χρησμό ενώ ταυτόχρονα εκτελούσαν το καθιερωμένο τελετουργικό που περιλάμβανε θυσίες στο μεγάλο βωμό που βρίσκονταν σε ψηλότερο σημείο του άξονα. Καταγραφές για την ύπαρξη της Ιεράς Οδού υπάρχουν από τα αρχαϊκά χρόνια που ενώ στην πορεία των ετών συνεχώς εξελισσόταν.