Από τις Σπέτσες δε θα μπορούσε να λείπει ένα μουσείο αφιερωμένο στη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Στεγάζεται στο 300 ετών αρχοντικό της καπετάνισσας, που βρίσκεται σε απόσταση 100 μέτρων από το κεντρικό λιμάνι της Ντάπιας. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1991 από τον απόγονο της Μπουμπουλίνας Φίλιππο Δερμετζή-Μπούμπουλη, έχοντας ως στόχο να αναδείξει τη σημαντική συμβολή της στην Επανάσταση του 1821.

Στεγάζεται σε ένα γοητευτικό αρχοντικό του 18ου αιώνα, αλλοτινή κατοικία του Χατζηγιάννη - Μέξη, ενός από τους ευεργέτες του νησιού και υποστηρικτή της Επανάστασης του 1821. Χτίστηκε ανάμεσα στο 1795 και το 1798 σε σχήμα Π και αποτελείται από δύο ορόφους, ενώ η πρόσοψή του κοσμείται από τοξοτές στοές. Εντός του παρουσιάζεται μία ολοκληρωμένη εικόνα της ιστορίας της περιοχής, καλύπτοντας περισσότερα από 4.000 χρόνια ύπαρξης πολιτισμού στο νησί.

Μοναδικό στο είδος του στον κόσμο, το ειστιατόριο Ithaa δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες του να γευματίσουν περιτρυγυρισμένοι από σαλάχια, καρχαρίες και άλλα τροπικά ψάρια της περιοχής, 5 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το όνομά του σημαίνει “Μητέρα του μαργαριταριού” στα Ντιβέχι, την τοπική γλώσσα. Το εστιατόριο άνοιξε τον Απρίλιο του 2005 και είναι κατασκευασμένο από ακρυλικό με διάφανη οροφή, που επιτρέπει την υποβρύχια θέα σε 270 μοίρες.

Σε μία χώρα όπου η θάλασσα καταλαμβάνει το 99% της έκτασής της, τα θαλάσσια σπορ είναι επόμενο να αποτελούν τον πιο δημοφιλή τρόπο διασκέδασης, τόσο για τους κατοίκους, όσο και για τους επισκέπτες. Σχεδόν κάθε θέρετρο διαθέτει ένα αθλητικό κέντρο με σειρά θαλάσσιων δραστηριοτήτων, όπως ψαροντούφεκο, ιστιοπλοΐα, kite-surf, θαλάσσιο σκι, τζετ σκι και καγιάκ.

Αναμφίβολα οι Μαλδίβες έχουν συνδέσει το όνομά τους με τις πανέμορφες παραλίες τους και είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς στο άκουσμα του ονόματός τους. Στα εκατοντάδες νησιά που περιλαμβάνουν, οι παραλίες των Μαλδίβων προσφέρουν στους επισκέπτες τους ό,τι μπορούν να ονειρευτούν, από οργανωμένες με θαλάσσια σπορ μέχρι παρθένες και απόλυτα απομονωμένες, που περιμένουν να τις ανακαλύψετε. Χαρακτηριστικό τους είναι η ολόλευκη αστραφτερή άμμος και τα κρυστάλλινα νερά τους, με τους κοκοφοίνικες να προσφέρουν απλόχερα τη σκιά τους.

Η ιχθυαγορά είναι ο κύριος εμπορικός κόμβος και βρίσκεται στην προκυμαία της πόλης, κατά μήκος της παραλίας, προς τα δυτικά της πλατείας Δημοκρατίας. Κάθε πρωί οι τοπικές βάρκες, γνωστές και ως “dhonis” καταφθάνουν από τις ατόλες στο λιμάνι του Μαλέ και ξεκινούν τον εφοδιασμό της αγοράς με χιλιάδες ψάρια και διάφορα άλλα τοπικά προϊόντα, τα οποία στη συνέχεια εκτίθενται προς πώληση στους δρόμους της ανοιχτής αγοράς που είναι στρωμένοι με πλακάκια.

Με χωρητικότητα άνω των 5.000 ατόμων, το Τέμενος της Μεγάλης Παρασκευής αποτελεί το μεγαλύτερο τέμενος και ταυτόχρονα ένα ιστορικό ορόσημο της χώρας. Στην αρχιτεκτονική του κυριαρχεί ο χρυσός τρούλος στην κορυφή του και οι εντυπωσιακοί μιναρέδες του, που το κοσμούν με ένα θαυμάσιο τρόπο. Το τέμενος χτίστηκε από το σουλτάνο Ιμπραήμ Ισκαντάρ το 1656, ενώ στις μέρες μας περιλαμβάνεται στο Ισλαμικό Κέντρο, με πλήθος επίσημων συνεδρίων και τελετών να λαμβάνουν χώρα εδώ.

Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της χώρας, το Εθνικό Μουσείο βρίσκεται στο Μαλέ, στο Πάρκο του Σουλτάνου και στεγάζεται σε ένα κτίριο που άλλοτε αποτελούσε μέρος των ανακτόρων. Άνοιξε τις πύλες του στο κοινό στις 19 Νοεμβρίου του 1952, έχοντας ως πρωταρχικό σκοπό τη διατήρηση της ιστορίας των Μαλβιδών και να ενισχύσει την εθνική ταυτότητα της χώρας.

Ένα από τα σημαντικά κομμάτια ενός ταξιδιού, και ένας από τους καλύτερους τρόπους για να γνωρίσει κανείς τον πολιτισμό της, είναι να δοκιμάσει την κουζίνα της. Ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη δε θα μπορούσε να διαφέρει, ιδίως με τις ομοιότητες στις κουζίνες μας. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο είναι αρνάκι, μοσχάρι, κοτόπουλο και ψάρι, ενώ από λαχανικά εξέχουσα θέση έχουν οι μελιτζάνες, οι πράσινες πιπεριές, η φακή, τα κρεμμύδια, το σκόρδο, τα φασόλια και οι ντομάτες.

Είναι από τις παλαιότερες μονές των Πριγκηποννήσων, σύμφωνα με μία παράδοση έχει χτιστεί το 963 μ.Χ., όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Νικηφόρος Φωκάς και βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού. Αποτελούσε τόπο στον οποίο κατέφευγαν ψυχικά ασθενείς για να θεραπευτούν. Δέχτηκε επιδρομή το 1204 από τους Σταυροφόρους της Δ’ Σταυροφορίας και καταστράφηκε το 1302 από φωτιά μετά από πειρατική επιδρομή. Πριν εγκαταλείψουν τη μονή, οι μοναχοί έκρυψαν κειμήλια και την εικόνα του αγίου Γεωργίου σε δυσπρόσιτη περιοχή.