Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό αυτό ανάκτορο, χτίστηκε από το Σουλτάνο Αμπντούλ Μετζίτ στα μέσα του 19ου αιώνα και αποτέλεσε το διοικητικό κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1856 μέχρι το 1922, με μία εξαίρεση το διάστημα μεταξύ 1889 και 1909 που χρησιμοποιήθηκε το ανάκτορο Γιλντίζ. Βρίσκεται στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου και καλύπτει μία έκταση 110.000 τετραγωνικών μέτρων. Το Ντολμάμπαχτσε σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Καραμπέτ και Νικογιός Μπαλιάν.

Διάφοροι θρύλοι έχουν διαμορφωθεί για την καταγωγή του Καραγκιόζη, όμως σύμφωνα με την παράδοση της πόλης, πιστεύεται ότι δημιουργός του ήταν ο Σεΐχ Κιουστερί, που έζησε στην Προύσα και πέθανε το 1366. Σύμφωνα με το θρύλο, ο Χατζηαβάτης και ο Καραγκιόζης συμμετείχαν στην κατασκευή ενός τζαμιού για το Σουλτάνο, ο πρώτος ως επιστάτης και ο δεύτερος ως εργάτης. Οι διάλογοι των δύο ανδρών ήταν τόσο διασκεδαστικοί ώστε όλοι οι υπόλοιποι εργάτες σταματούσαν τη δουλειά τους και τους παρακολουθούσαν.

Η Προύσα είναι διάσημη για τη σπεσιαλιτέ "Ισκεντέρ Κεμπάπ", που είναι ο γνωστός σε όλους μας γύρος, φτιαγμένος από κρέας αρνιού και συνοδεύεται συνήθως από ζεστή σάλτσα ντομάτας, γιαούρτι και πίτα σε κομμάτια. Το Inegöl Köfte είναι μία ακόμη σπεσιαλιτέ της πόλης και είναι αρνίσιοι κεφτέδες με κρεμμύδι χωρίς μπαχαρικά, ψημένοι στη σχάρα. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τις καραμέλες κάστανου, που παράγονται από καστανιές που καλλιεργούνται στις παρυφές του όρους Oludag (Όλυμπος της Μυσίας).

Χωρίς αμφιβολία το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ολυμπίας είναι ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Ελλάδας. Παρουσιάζει τη μακραίωνη εξέλιξη ενός από τα λαμπρότερα ιερά της αρχαιότητας που ήταν αφιερωμένο στον Δία και αποτέλεσε κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων. Φιλοξενεί μια σειρά από εκθέματα ανεκτίμητης αξίας μεταξύ των οποίων η μεγάλη έκθεση γλυπτών, συλλογή χάλκινων αντικειμένων που περιλαμβάνει ειδώλια, όπλα και αναθηματικά αντικείμενα. Εδώ επίσης βρίσκονται και ορισμένα διάσημα για την τεχνική τους ευρήματα πηλοπλαστικής.

Στο βορειοδυτικό άκρο του ιερού χώρου της Άλτεως και στους πρόποδες του Κρόνιου Λόφου θα συναντήσετε τον ναό της θεάς Ήρας που αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα δείγματα ναοδομίας στον ελληνικό χώρο. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη οικοδομήθηκε γύρω στα 600 π.Χ. από κατοίκους του Σκιλλούντα που ήταν μια αρχαία πόλη της περιοχής της Ηλείας. Ήταν ένας αρκετά μεγάλος ναός που ακολουθούσε βαριές αναλογίες και δωρική αρχιτεκτονική.

Βρίσκεται στο Μαρκόπουλο Μεσογείων Αττικής και φιλοξενεί ευρήματα που προέρχονται από το ιερό της Βραυρώνας, αλλά και την ευρύτερη περιοχή των Μεσογείων, τα οποία χρονολογούνται από την Πρώιμη Χαλκοκρατία μέχρι και τη ρωμαϊκή εποχή. Το κτιριακό συγκρότημα αποτελείται από ένα αίθριο και πέντε αίθουσες, ενώ στο κάτω επίπεδο υπάρχουν αποθήκες, εργαστήρια και γραφεία. Το μουσείο κατασκευάστηκε κατά τη δεκαετία του 1960, έχοντας ως πρωταρχικό στόχο να στεγάσει τα ευρήματα από τις ανασκαφές που πραγματοποίησε ο αρχαιολόγος Ι. Παπαδημητρίου τη δεκαετία του 1940 στο Ιερό της Βραυβρωνίας Αρτέμιδος.

Πρεσβευτής της Αθηναϊκής δύναμης

Ο θησαυρός των Αθηναίων αποτελούσε ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίσματα του ιερού του Απόλλωνα. Ήταν ένα μικρό σχετικά κτίσμα που δέσποζε επί της Ιεράς Οδού και χρησίμευε σαν ένα είδος θησαυροφυλακίου για την Αθήνα. Σε αυτό φυλάσσονταν τρόπαια από σημαντικές πολεμικές επιτυχίες των Αθηναίων αλλά και πολλά αντικείμενα που είχαν αφιερωθεί στο ναό.

Η ίδρυση

Πρόκειται για την ιερή πηγή των Δελφών που διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στη λατρεία και τη λειτουργία του μαντείου. Βρίσκεται στη χαράδρα των Φαιδριάδων στη ρίζα του βράχου Φλεμούκου που παλαιότερα ονομάζονταν Υάμπεια. Σε αυτή πλένονταν η Πυθία πριν αποκαλύψει τους χρησμούς, οι ιερείς, το προσωπικό του ναού, αλλά και όσοι πιστοί ζητούσαν ένα χρησμό. Το νερό της θεωρούταν ότι έχει καθαρτικές και εξαγνιστικές ιδιότητες ενώ σύμφωνα με την παράδοση ο Ναός του Απόλλωνα καθαρίζονταν μόνο με νερό από αυτή.

Στους Δελφούς η Ιερά Οδός ήταν το μονοπάτι που οδηγούσε από την είσοδο του Ιερού του Απόλλωνα έως τον Βωμό των Χίων και τον επιβλητικό ναό. Ήταν ο κεντρικότερος άξονας του Ιερού, διευκόλυνε την κίνηση των προσκυνητών και είχε πομπικό και τελετουργικό χαρακτήρα. Από αυτή διέρχονταν όσοι κατέφθαναν εδώ για να ζητήσουν κάποιο χρησμό ενώ ταυτόχρονα εκτελούσαν το καθιερωμένο τελετουργικό που περιλάμβανε θυσίες στο μεγάλο βωμό που βρίσκονταν σε ψηλότερο σημείο του άξονα. Καταγραφές για την ύπαρξη της Ιεράς Οδού υπάρχουν από τα αρχαϊκά χρόνια που ενώ στην πορεία των ετών συνεχώς εξελισσόταν.

Το αρχαίο θέατρο βρίσκεται βορειοδυτική γωνία του ιερού του Απόλλωνα και στη συνέχεια του περιβόλου του. Η πληθώρα των γραπτών αναφορών που έχουμε για αυτό μας κάνουν να γνωρίζουμε με πολλές λεπτομέρειες τις μορφές που λάμβανε κατά τη διάρκεια των αιώνων αλλά και το είδος των παραστάσεων που φιλοξενούσε.