Ο καιρός στη Σμύρνη περιλαμβάνει το τυπικό μεσογειακό κλίμα της περιοχής, που χαρακτηρίζεται από μεγάλης διάρκειας, ζεστά και ξηρά καλοκαίρια και ήπιους, δροσερούς και βροχερούς χειμώνες. Η μέση ετήσια βροχόπτωση φτάνει τα 706 χιλιοστά, το 77% των οποίων σημειώνονται μεταξύ Νοεμβρίου και Μαρτίου. Η μέση θερμοκρασία κατά τη διάρκεια του χειμώνα είναι γύρω στους 10 βαθμούς Κελσίου, ενώ το καλοκαίρι το θερμόμετρο συχνά αγγίζει τους 30 βαθμούς Κελσίου.
Η Σμύρνη έχει ταυτιστεί με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις εικόνες του εμπρησμού της πόλης, το 1922. Βρίσκεται στα Μικρασιατικά παράλια στον ομώνυμο κόλπο, 90 χλμ. ανατολικά του Τσεσμέ και απέναντι από τη Χίο. Με τον πληθυσμό της μητροπολιτικής της περιοχής να ανέρχεται στα 4.367.251 κατοίκους, είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας μετά την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Οι δύο εκδοχές για την προέλευση του ονόματος της πόλης, συνδέονται είτε με τη μυθική αμαζόνα Σμύρνα που ίδρυσε την πόλη, είτε με τον Θεσσαλό Θησέα που ως ιδρυτής, έδωσε στην πόλη το όνομα της συζύγου του Σμύρνη. Το όνομα αυτό διατηρήθηκε μέχρι το 1930 όταν η τουρκική κυβέρνηση προσπάθησε να το εκτουρκίσει, μετατρέποντάς το σε Ιζμίρ. Βέβαια, και αυτό έχει ελληνική προέλευση, αφού είναι μια παράφραση του "εις τη Σμύρνη". Η περιοχή κατοικείται από τη Νεολιθική εποχή, ενώ ίδρυση της πόλης τοποθετείται στην 3η χιλιετία π.Χ.. Είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ιωνίας και της Μεσογείου και ο Στράβων αναφέρεται σε αυτή ως η "παλιά Σμύρνη" που χτίστηκε κατά τους προϊστορικούς χρόνους. Μέσα στους αιώνες η Σμύρνη κυβερνήθηκε από Μακεδόνες, Ρωμαίους και Βυζαντινούς. Κατακτήθηκε από Σελτζούκους και από Ενετούς. Στις αρχές του 14ου αιώνα η πόλη πέφτει στα χέρια των Οθωμανών και παίζει σημαντικό ρόλο σε όλη την ιστορία της αυτοκρατορίας.
Παρά την έντονη καταπίεση από τους Οθωμανούς, που βίωνε κατά καιρούς ο ελληνικός πληθυσμός της Σμύρνης, η πόλη που ανέκαθεν επικρατούσε η ελληνική γλώσσα και κουλτούρα, εξελίχθηκε, ήδη από τον 16ο αιώνα, σε ένα κοσμοπολίτικο οικονομικό και εμπορικό θαύμα, αλλά και σε έναν τόπο που φωτοβολούσε σε Ευρώπη και ανατολή. Μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, η πόλη φιλοξενούσε 165.000 Έλληνες, 80.000 Τούρκους, 55.000 Εβραίους, 40.000 Αρμένιους, 6.000 Λεβαντίνους και 30.000 κατοίκους άλλων εθνοτήτων. Τότε αποκαλούνταν από τους Τούρκους "Γκιαούρ Ισμίρ" (άπιστη Σμύρνη) και από τους Ευρωπαίους "Παρίσι της Ανατολής". Πλούσιοι Έλληνες έμποροι αναλάμβαναν μεγάλα έργα και προσλαμβάνοντας μεγάλους Ευρωπαίους αρχιτέκτονες (όπως ο Γκουστάβ Άιφελ), αλλά και φέρνοντας πολυτελή υλικά από κάθε γωνιά του πλανήτη δίναν στη Σμύρνη μια μεγαλοαστική όψη. Η Ευρωπαϊκές επιρροές σε συνδυασμό με την τοπική αρχιτεκτονική έδωσε τον όρο "Σμυρναίικο σπίτι" που είναι μοναδικό στο είδος του. Ενώ ο πολυταξιδεμένος Αδαμάντιος Κοραής ανέφερε για την πατρίδα του, ότι η καλαισθησία των κατοίκων της Σμύρνης συγκρίνεται με αυτή των Παριζιάνων. Το πολιτιστικό αποτύπωμα της πόλης καθρεφτιζόταν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και την καλλιέργεια των κατοίκων της, ενώ η κοσμικότητα εκφραζόταν με κοινωνικές εκδηλώσεις, φιλανθρωπικές δεξιώσεις και πολιτιστικά γεγονότα.
Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Συνθήκη των Σεβρών, που παραχωρούσε εδάφη της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ελλάδα (Ανατολική Θράκη, Σμύρνη), ο ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη στις 15 Μαΐου 1919, μέσα σ’ ένα κλίμα πανηγυρισμών, όπου ο λαός τους υποδέχτηκε ως απελευθερωτές. Το γεγονός αυτό σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τον ελληνισμό της πόλης αλλά και ολόκληρης της Μικράς Ασίας. Έφερε της ολέθριες επιπτώσεις της Μικρασιατικής Εκστρατείας και έγραψε την πιο μαύρη σελίδα της νεότερης ιστορίας της χώρας μας. Η καταστροφή του 1922 και η εκκαθάριση εναντίον του χριστιανικού πληθυσμού της πόλης (Ελλήνων, Αρμενίων) χαρακτηρίστηκε από αδιανόητες θηριωδίες του τουρκικού όχλου. Βασανίστηκε και διαμελίστηκε ο μητροπολίτης Χρυσόστομος Σμύρνης, ενώ δολοφονήθηκαν και βιάστηκαν αδιακρίτως χιλιάδες μέλη της Ελληνικής και Αρμενικής κοινότητας, παράλληλα, 25.000 γυναικόπαιδα αιχμαλωτίστηκαν και στάλθηκαν στην ενδοχώρα. Οι σφαγές των Τούρκων, έκαναν τον Αμερικάνο πρόξενο στη Σμύρνη George Horton να γράψει: "Ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα που πήρα μαζί μου απ’ τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής, διότι άνηκα στο ανθρώπινο γένος".
Μετά την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1923, η Σμύρνη ανοικοδομήθηκε σταδιακά, για να αποκτήσει τη σημερινή της μορφή που δε θυμίζει σε τίποτα την παλιά αρχοντική όψη της πόλης.