Πόλη κοντά στην Άγρα που ιδρύθηκε ως πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας Mughal το 1571 από τον αυτοκράτορα Akbar. Το όνομα της πόλης προέρχεται από το χωριό Σίκρη που βρισκόταν παλαιότερα στο σημείο. Από ανασκαφές στην περιοχή, εντοπίστηκαν κατοικίες, ναοί και χώροι εμπορίου.

Αποτελεί έναν οργανισμό προστασίας της άγριας ζωής που ιδρύθηκε το 1995 ως κέντρο διάσωσης άγριων ζώων σε ένα γκαράζ του Νέου Δελχί. Από τότε μάχεται για τη διατήρηση της φυσικής κληρονομιάς της Ινδίας.

Ινδουιστικός ναός του 1964 με μεγάλη πολιτιστική σημασία για τον ινδουισμό. Στίχοι και εικονογραφίες είναι χαραγμένοι στους μαρμάρινους τοίχους του ναού.

Από τους διασημότερους ναούς στο Βαρανάσι. Χτίστηκε τον 18ο αιώνα και έχει μεγάλη σημασία για τον Ινδουισμό. Ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη εξωτερική του εμφάνιση, καθώς είναι βαμμένος σε βαθύ κόκκινο χρώμα.

Οχυρό που κατασκευάστηκε από ψαμμίτη το 1750. Βρίσκεται στην ανατολική όχθη του Γάγγη απέναντι από το Tulsi Ghat του Βαρανάσι. Στο εσωτερικό του περιλαμβάνεται ένας ναός, ένα μουσείο και οι κατοικίες του βασιλιά.

Διάσημος ινδουιστικός ναός αφιερωμένος στον Σίβα που βρίσκεται στο Βαρανάσι. Κατασκευάστηκε το 1780 και εντυπωσιάζει λόγω της κατασκευής του και του ενός τόνου χρυσού που καλύπτει τους θόλους του.

Καταπράσινη περιοχή και ιερός χώρος με ναούς και μουσεία που βρίσκεται 10 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από το Βαρανάσι. Θεωρείται από τις πιο σημαντικές βουδιστικές τοποθεσίες προσκυνήματος και μέρος που δίδαξε για πρώτη φορά ο Βούδας.

Αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα στην πόλη του Βαρανάσι. Πρόκειται για 88 σκαλοπάτια που οδηγούν στις όχθες του ιερού ποταμού, ενώ εκτός από τόπο λατρείας, είναι και σημείο αποχαιρετισμού καθώς στις όχθες του Γάγγη γίνεται η τελετουργική αποτέφρωση των νεκρών. Η πόλη έχει συνολικά 88 περιοχές με σκαλοπάτια (Γκατς), τα  περισσότερα ξαναχτίστηκαν τον 18ο αιώνα, ενώ δυο από αυτά λειτουργούν ως κρεματόρια.

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια της ινδική χερσονήσου. Έχει μήκος 2.510 χιλιομέτρων και θεωρείται ως ο πιο ιερός ποταμός των Ινδουιστών. Έχει χαρακτηριστεί από το κράτος της Ινδίας ως "Ιερός Ποταμός", ενώ ταυτόχρονα, αποτελεί έναν από τους πιο μολυσμένους ποταμούς του κόσμου.

Είναι ένα κτίριο του Μαϊάμι που ξεχωρίζει για τον πύργο του, ενώ χρησιμοποιείται ως μουσείο σύγχρονης τέχνης και αποτελεί ένα χώρο με πρωτότυπα έργα τέχνης και αισθητική. Χτίστηκε το 1925 σε αναγεννησιακό στιλ και δανείζεται πολλά στοιχεία από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της Σεβίλλης. Αρχικά ήταν η έδρα και το τυπογραφείο της εφημερίδας "The Miami News", ενώ έχει υπάρξει και κέντρο υποδοχής για Κουβανούς πρόσφυγες.