Πρόκειται για το σημαντικότερο μνημείο που σώζεται από το ιερό του Απόλλωνα που βρίσκεται στους Δελφούς. Σύμφωνα με τον θρύλο ανεγέρθηκε στο ίδιο σημείο που βρισκόταν κατά το παρελθόν οι μυθικοί ναοί του Απόλλωνα που ανάλογα με την περίοδο ήταν κατασκευασμένοι από κλαδιά δάφνης, κερί μελισσών και χαλκό.
Χτίστηκε το 510π.Χ. με τις χορηγίες πολλών Ελλήνων και ξένων ηγεμόνων, αλλά και την καταλυτική συνδρομή της αθηναϊκής οικογένειας των Αλκμαιωνιδών. Από αρχιτεκτονικής άποψης ήταν δωρικού ρυθμού με 6 κίονες στην πρόσοψη και 15 στις πλευρές. Φιλοξενούσε εξαιρετικό γλυπτό διάκοσμο που αποδίδονταν στον Αντηναγόρα και τα αετώματά του παρουσίαζαν σκηνές που απεικόνιζαν τον ίδιο το θεό Απόλλωνα και τη γιγαντομαχία.
Το 373 π.Χ. το ιερό κατέφυγε σε έρανο με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την ανοικοδόμηση του ναού καθώς ένας μεγάλος σεισμός τον κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά. Αρχιτέκτονες του νέου κτίσματος που ήταν επίσης δωρικού ρυθμού και θαυμάζουμε μέχρι σήμερα ήταν οι Σπινθαγόρας ο Κορίνθιος ο Ξενόδορος και ο Αγάθων. Παρόμοια με τον προηγούμενο και αυτός ο ναός διέθετε 6 στήλες στην πρόσοψη και 15 στις πλευρές ενώ τα αετώματα του, που φιλοτέχνησαν ο Πραξίας και ο Ανδροσθένης φιλοξενούσαν σκηνές που απεικόνιζαν τον Απόλλωνα, τις Μούσες και τον Διόνυσο.
Για το εσωτερικό του ναού οι επιστήμονες γνωρίζουν πως περιλάμβανε τον ομφαλό, μια χάλκινη εικόνα του Ομήρου και ένα βωμό του Ποσειδώνα ενώ στο βαθύτερο είχαν πρόσβαση μόνο οι ιερείς καθώς εκεί εκτυλίσσονταν η μαντική διαδικασία.
