Παλάτι Qasr Al-Hosn

Κτίριο-ορόσημο της πόλης, καθώς υπήρξε για περισσότερο από 2 αιώνες την κατοικία της βασιλικής οικογένειας Al Nahyan και ταυτόχρονα αποτελεί το παλιότερο κτίριο στην πόλη του Άμπου Ντάμπι. Το Qasr Al-Hosn αποκαλείται συχνά και "λευκό παλάτι", χαρακτηρισμός ο οποίος είναι λανθασμένος, αφού δεν ήταν ποτέ λευκό, μέχρι τις ανακαινίσεις που υπέστησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Η ιστορία του παλατιού Qasr Al-Hosn είναι στενά συνδεδεμένη με την ανακάλυψη του γλυκού νερού στο Άμπου Ντάμπι το 1761, η οποία ενθάρρυνε τη δημιουργία του πρώτου οικισμού στην περιοχή. Με την πάροδο των χρόνων ο οικισμός επεκτάθηκε και αναπτύχθηκε το εμπόριο. Το 1795 χτίστηκε το πρώτο παρατηρητήριο και στα επόμενα χρόνια έγινε η προσθήκη του τείχους και το παρατηρητήριο μετατράπηκε σε φρούριο. Από τότε το Qasr Al-Hosn αποτελούσε τόσο το διοικητήριο, όσο και την κατοικία της βασιλικής οικογένειας. Με την ανάπτυξη των άλλων εμιράτων και του εμπορίου των μαργαριταριών, το παλάτι Qasr Al-Hosn αποκτούσε όλο και περισσότερη δύναμη, που άρχισε να μειώνεται σταδιακά κατά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο και την εφεύρεση των τεχνητών μαργαριταριών . Μέχρι την ανακάλυψη του πετρελαίου στην περιοχή (1958), το παλάτι Qasr Al-Hosn αποτελούσε απλώς καταφύγιο και χώρο διαπραγματεύσεων των φυλών της περιοχής. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σεΐχη Μπιν Σουλτάν Σαχμπούτ Αλ Ναγιάν το οχυρό επεκτάθηκε και απέκτησε τη σημερινή του μορφή. Το 1966 αποφασίστηκε να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για διοικητικούς σκοπούς. Το 2007 η Διεύθυνση Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Άμπου Ντάμπι ενέκρινε ένα σχέδιο επέκτασης του παλατιού, προκειμένου να διατηρηθεί η ιστορική του δομή, με έναν τρόπο που να δικαιώνει το ρόλο του ως ορόσημο του Άμπου Ντάμπι. Από το ταπεινό του ξεκίνημα ως ένα απλό παρατηρητήριο μέχρι την ανάδειξή του ως διοικητικό κέντρο, το παλάτι Qasr Al-Hosn αντανακλά ουσιαστικά την ιστορία της ανάπτυξης του Άμπου Ντάμπι. Το παλάτι συνδέεται με το Πολιτιστικό Ίδρυμα, που διοργανώνει στο χώρο μεγάλο πλήθος εκθέσεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά και εργαστήρια τεχνών. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η έκθεση των παραδοσιακών αντικειμένων και η έκθεση φωτογραφίας που περιλαμβάνει ιστορικές φωτογραφίες. Στο τμήμα της φυσικής ιστορίας, υπάρχει ένας τομέας αφιερωμένος στην επιβίωση στην έρημο.